Dat noem ik nou geluk hebben...

Vandaag, de dag voor Kerst, stond er een gure wind, dus te koud om te gaan fietsen. Bovendien moest ik nog stofzuigen, de WC schoonmaken en de laatste kerstinkopen doen: een lampje voor de garderobekast, bier voor Piet en een cadootje voor mezelf. Dat cadootje (max. 15 euro) komt bij mijn moeder onder de kerstboom te liggen dat ik morgen dan blij verrast uitpak. Alle zes de kinderen doen dit zo. Want mijn moeder is te oud om nog zelf cadootjes te kopen.
Ondanks het drukke programma toch de fiets gepakt en via Delft en Schipluiden naar Maassluis gereden. In die omgeving raakte ik hopeloos verdwaald. Tussen troosteloze flatkolossen in onbegaanbare nieuwbouwdoolhoven zocht ik moedeloos mijn weg. Normaal gesproken krijg ik in dit soort situaties altijd een lekke band. Nu ook weer. Wat een pech. Met verkleumde wit/bruine poepvingers (ik was door een drol gereden) kreeg ik het niet voor elkaar om de meegenomen nieuwe buitenband te monteren. Dankzij enig gevloek lukte het uiteindelijk toch. Even verderop ontwaarde ik een garagebedrijf. Daar mocht ik mijn vieze, koude handen wassen onder de warme kraan. Wat een weldaad. Dat noem ik nou geluk hebben. (Of had ik nou pech vanwege die lekke poepband?)
Via Hoek van Holland ging de rit terug naar huis (68 km).