Klaar voor de start

Het is kwart voor acht. Bart moet er zo aankomen. En dan met z'n drieën in de Citroën op weg naar Camping La Cascade in Bourg d'Oisans. Ons huisje is van het type "Grand Confort". De foto's op de camping-site onderstrepen het tegendeel. Maakt niet uit.
Gisteren voor het laatst naar de fysiotherapeut geweest. Roberto Ruiz van Anthropos heeft goed werk geleverd. Ik heb besloten dat mijn blessure vanaf vandaag helemaal over is. En als ik op die berg onverhoopt stil kom te staan, dan beloof ik dat ik dit nimmer aan de blessure zal wijten. Want die heb ik immers niet meer.
We zullen vanavond wel laat aankomen. Morgen de boel een beetje verkennen. Als het kan probeer ik natuurlijk een internetcafé of zoiets te vinden, zodat ik op deze website een paar impressies kan weergeven.
In ieder geval is de grote dag 5 juni live op Radio 2 te volgen en op de site www.opgevenisgeenoptie.nl
Vrienden, tot later.

Méér dan 10.000 euro sponsorgeld!

Er gebeuren soms dingen, die geloof je gewoon niet. De tienmiljoenste bezoeker van de Efteling? Dat kunnen ze écht niet zo precies uitrekenen. Dat is doorgestoken kaart! Daar kiezen ze op een mooie zondag gewoon een fotogeniek, lief schattig allochtoon klein meisje voor uit, die dan, afgescheept met een paar vrijkaartjes, voor de broodnodige publiciteit met foto en onderschrift hup zo de krant in wordt gedonderd.
Dus als er zoiets toevalligs gebeurt dat écht wél waar is, dan wordt het pas geloofwaardig als je er serieus bij zweert, dus met het spug op de vingers. Daarom verklaar ik hierbij, op rechts van de 'Y', 'H' en 'B' natte toetsen, dat vanochtend om 10.35 uur de onhaalbaar geachte 10.000 euro grens is gepasseerd, dank zij een telefoontje van -en nou komt het- André Collavino van JdR Cycling Mallorca. André, die samen met zijn compagnon Wim Bédorf ter aanmoediging en ondersteuning óók van de partij zal zijn op 5 juni (én klaar zal staan om mij zonodig te vervangen; God verhoede het!), belde mij om in dit verband nog een paar zaakjes door te spreken. Terloops meldde André dat hij, koud terug van Mallorca, bij zijn familie nog gauw honderd euro had kunnen lospeuteren. Op dat moment drong plots het besef tot mij door dat, staande op een saldo van € 9.905,00, die mededeling betekende dat de nooitgedachte mijlpaal van 10.000 euro sponsoropbrengst was bereikt. Uitgerekend dankzij André, die als eerste in de onderneming geloofde, die maanden zijn relaties heeft bestookt en met JdR Cycling daardoor voor veruit de grootste sponsorbijdrage heeft gezorgd, die ook heeft klaar gespeeld dat de spinningmarathon bij Jack Slagman er kwam en een succes werd en die, als hij dit straks leest, het maar niks vindt dat hij zo op het erepodium wordt gezet. Eigen schuld, André!

Eindrapportage trainingsperiode 1 november 2007 tot 1 juni 2008

Nog zeven dagen en dan weten we wat al die trainingsarbeid in de afgelopen maanden heeft opgeleverd. Op papier lijkt alles dik in orde. In het trainingsschema (klik erop en het schema springt voor je neus) staan alle trainingsdoelen (aantal kilometers/trainingsuren) gekwantificeerd. Op de weg heb ik in totaal 4946 km getraind, terwijl ik er 4500 had gepland. Vergeleken met vorig seizoen heb ik zelfs ruim 700 km méér afgelegd. Met 987 wegkilometers was deze meimaand een topmaand.
Het aantal spin-uren is t.o.v. de planning (73 uur) ietsje achter gebleven en komt op een totaal uit van 69:50 uur. Dat is wel bijna 9 uur meer dan vorig seizoen.
Het totaal aantal uren, dat ik aan spinnen én wegtraining heb besteed, bedraagt 266,5 uur, d.i. ruim 40 uur meer dan vorig seizoen. Als ik ook de uren krachttraining in de zaal meetel, d.i. 25,3 uur, dan kom ik uit op een trainingstotaal van afgerond 292 uur over een periode van 7 maanden, i.c. 29 weken.
Mijn gemiddelde trainingsintensiteit over de totale trainingsperiode komt daarmee uit op 10,1 uur per week!
Ben ik hier nou blij mee? Jazeker wel! Ik heb buiten heerlijk getraind en veel meegemaakt (o.a. 6 x gevallen). Spinnen is altíjd leuk en ook de krachttraining in de zaal verliep veel en veel beter dan gedacht. En mijn gewicht? Dat is blijven steken op 77 kg terwijl het volgens een kniesoor het er 76 hadden moeten zijn.
Kortom, op basis van al het trainingsgeweld ben ik helemaal klaar voor de strijd ... ware het niet dat ik nog steeds zit opgescheept met die akelige heupblessure...

Nog heel even

Nog heel even. En dan is het zover. Dan wordt de magische grens van 10.000 euro overschreden. De huidige stand is € 9.785,00. Dus lieve vrienden, collega's, landgenoten, als iemand van jullie nog wil doneren, doe dat alsjeblieft deze week en/of meld het mij via support@ericdevroome.nl. Op deze manier weet ik door wie allemaal ik op 5 juni naar boven wordt geduwd!

Nog heel even. En dan is het 5 juni. Dan is de grote dag daar. Voor wie het leuk vindt is de grote Alpe d'HuZes-dag helemaal LIVE te volgen via RADIO 2 en bovendien -ook helemaal LIVE- via de site www.opgevenisgeenoptie.nl.
Wat kun je op de site zoal verwachten:
- actuele informatie over de beklimmingen
- een uitgebreid weblog met prachtige verslagen en verhalen
- veel inbreng van supporters en renners
- live beelden van de aankomst

Count Down naar 5 juni is begonnen: nog 10 dagen!

Vanwege een verkeersafsluiting van de A4 (10 auto's op elkaar) moest ik me zelfs nog haasten om een beetje op tijd aan te komen in het Velodrome in Amsterdam voor de Alpe d'HuZes ploegenpresentatie. Aldaar kwam ik terecht in de rommelige drukte van groepjes opgewonden pratende renners, nerveus heen en weer benende vrijwilligers van de organisatie, dolende mensen, gejaagd op zoek naar teamgenoten of kennissen, en toeschouwers die het hele gebeuren, met koffie en een broodje in de hand, geamuseerd aan het volgen waren. Kortom, iedereen is er klaar voor, iedereen wacht op het startschot dat echter pas over 10 dagen afgaat, om acht minuten over vijf in de vroege morgen van 5 juni. Leo en Kees hadden net hun baanclinic achter de rug. "Met Jan Bos!" vertelde Marion met onverholen trots. Onderstaande foto ontving ik zojuist als bewijs.
Na de opening door onze voorzitter Coen van Veenendaal werden alle 100 individuele renners stuk voor stuk door de speaker naar voren geroepen voor de publiekspresentatie. Wat mij een beetje benauwde -het was een bedenkelijk kijkende Leo ook opgevallen- was dat de groep overwegend bleek te bestaan uit jonge, krachtige renners. Later, bij de presentatie van de estafette-teams, werd het evenwicht weer enigzins hersteld. De rest van de middag was voor de verdere kledinguitgifte (zie wat een mooie outfit we hebben), een muziekoptreden (jammer van de slechte akoestiek) en een heuse veiling. Om niet al te laat ook nog bij het verjaardagsfeestje van Ilse te kunnen zijn (Vronie was daar al) moest ik de altijd inspirerende toespraak van Peter Kapitein laten schieten. Het was tot en met het feestje (jawel Ilse) een prima dag.

Trainingsperiode ten einde + een kans gemist (>68km>>4946km)

Vandaag was het zover. De allerlaatste trainingsrit in Nederland, vóórdat we volgende week zaterdag naar Frankrijk afreizen. Vronie en ik hebben er in lekker zonnig weer (met een beetje ruwe wind) een herstellend, toeristisch tochtje van gemaakt. Als fietsende vogelaars hebben we fazanten, ooievaars, jonge eendjes en nijlganzen gespot en lammetjes, heel veel dartelende lammetjes. Het maakt Zuid Holland tot de mooiste provincie van Nederland, zou je bijna gaan denken. Deze week volgt de eindrapportage van de afgelopen zeven trainingsmaanden.
Hiernaast het artikel over Alpe d'HuZes en mij in de Voorburgse Courant. Tsja, het is zeker een leuk verhaal geworden, maar ronduit jammer is toch wel dat mijn Voorburgse hoofdsponsors, namelijk Sportclub Exercise en Herwerden Wielersport uiteindelijk niet in het artikel worden genoemd. En dat terwijl ik zonder hun support niet eens aan dit avontuur begonnen zou zijn. Een gemiste kans!
Morgen, zondag, staat geheel in het teken van de groots opgezette ploegenpresentatie in het Velodrome in Amsterdam.
Ik kijk er naar uit.

'De vis wordt duur betaald' (>138km>>4878km)

Gisteren lekker in het avondzonnetje gegeten op het terras van eetcafé de Bijlen in Leiden. Samen met mijn jongste zoon Stefan. Onderwerp van gesprek: tóch weer mijn heupblessure! Dat kwam omdat ik mij net daarvoor had afgebeuld, naar Zandvoort en weer terug, in een 101 km lange D2-training (waarbij je continue een flinke druk op de pedalen houdt), ook bedoeld als test voor mijn heupblessure. Gevolg: een heftige pijnreactie in heup, bil en lies. Dus dat vertelde ik aan Stefan met daarbij het verhaal dat ik sinds een paar dagen bij de fysiotherapeut loop, die heeft geconstateerd dat de blessure wordt veroorzaakt door een verwringing van het SI-gewricht (mogelijk ten gevolge van een valpartij) en dat de fysiotherapeut goede hoop heeft dat de blessure kan worden verholpen door een intensief oefenprogramma, bedoeld om weer enige bewegelijkheid in het linker SI-gewricht terug te brengen. "Denk jij óók dat mijn blessure zo op tijd over is", vroeg ik hoopvol aan Stefan? En alleen al omdat ik al meer dan vier jaar zijn studie geneeskunde betaal, rekende ik natuurlijk op een bevestigend antwoord. Reactie van Stefan: "Ik weet niet of die oefeningen veel zin hebben. Het SI-gewricht zit met banden en kapsels zó stevig vast, dat je dit niet met een paar oefeningen zomaar soepel krijgt". "Maar wat is dán de oplossing?", was natuurlijk mijn volgende vraag. "Pa, je bent een oude man", zei Stefan en hij vervolgde "Als wie dan ook van jouw leeftijd zó intensief traint, dan krijg je vroeg of laat onvermijdelijk met blessures te kampen. Je gewrichten, je hele gestel, het heeft de veerkacht niet meer om zo'n intensieve trainingsbelasting goed op te vangen. Accepteer je beperkingen". Het spreekt vanzelf dat ik de wijsheden van deze jonge blaag niet zomaar kan accepteren. Dus gaat deze oude man op 5 juni onder het motto 'Op Hoop van Zegen' die 7 beklimmingen gewoon even doen en wel als volgt: 1) ik ga heel trouw en heel intensief (8x per dag) alle voorgeschreven oefeningen doen, 2) ik stop accuut met trainen en gun mijn lijf de resterende twee weken rust (alleen nog heel rustige herstelritjes) en 3) ik zorg ervoor dat ik op 5 juni een volle strip pijnstillers op zak heb.
Waarom? Omdat ik alle sponsors en alle buren, vrienden en familie die allemaal zo royaal hebben bijgedragen niet in de kou wil laten staan, maar bovenal omdat ik in solidariteit met mijn mede-strijders natuurlijk blijf vechten voor het goede doel. Opgeven is Geen Optie!

Op naar de 10.000 euro!

Niet te geloven! Dankzij de opbrengst van de sponsor-ride en dankzij de onverwachte gulheid van enkele goede gevers, ben ik in een klap voorbij mijn sponsor-streefbedrag van € 8888,88 geschoten en noteer ik als tussenstand een opbrengst van € 9145,77. Maar als 'Rupsje Nooitgenoeg' heb ik natuurlijk onmiddelijk een nieuw en helder doel gesteld: "Op naar de 10.000 euro!"
Daarvoor is nog een bedrag te gaan van om precies te zijn € 854,33. Wie maakt me los? Wie is die weldoener die mijn stoutste verwachtingen gaat overtreffen?
Nee, laat ik nou niet overmoedig worden! Laten we het anders aanpakken: Als we nou samen afspreken dat een ieder die dit leest (en die nog niet heeft gedoneerd) vlug even het kleine bedragje van vijf eurootjes (€ 5,00) overmaakt op rek.nr. 37.31.46.116 t.n.v. Stichting Alpe d'HuZes (o.v.v. support Eric de Vroome), dan zijn we er toch ook?
Geloof me, ik zeg dit niet voor mij. Ik zeg het voor al die mensen die tegen kanker aan het vechten zijn, voor al die mensen die de strijd tegen kanker (voorlopig) hebben gewonnen, maar die nog kampen met de gevolgen ervan, zoals chronische vermoeidheid. Met jouw € 5,00 kan, jazeker, samen met alle andere giften en sponsorgelden van deze actie, het KWF-onderzoek worden uitgevoerd naar de meest effectieve revalidatieprogramma's voor (ex-)kankerpatiënten. En weet je wat? Ons uiterst gedreven, daadkrachtige maar bovenal hondsbrutale Alpe d'HuZes bestuur gaat zélf op bezoek bij de Minister en de Zorgverzekeraars om de vergoeding van deze revalidatieprogramma's via de ziektekostenverzekering af te dwingen. En bedenk nog eens dat geen euro, geen cent, helemaals niets verloren gaat aan organisatie-, overhead-, administratie-, of andere strijkstokkosten. Honderd procent van de opbrengst wordt aan het onderzoek besteed. Dat is de unieke garantie die de Stichting Alpe d'HuZes jullie allen biedt. Kom op!

"Jack Slagman" sponsor-ride daverend succes!

Ja, toch wel! Ik had tegen de sponsor-ride opgezien. Zoals op je verjaardag, als alles voor je feestje klaar staat en je wacht op de eerte gast die er al lang had moeten zijn. Faalangst! Nergens voor nodig. Want natuurlijk werd de sponsor-ride gisteren een daverend succes. Dankzij Floor en Tanja, dankzij Jack Slagman, dankzij JdR Cycling (leuk dat Wim er de hele dag bij was), dank zij de instructeurs en vrijwilligers, die allemaal spontaan en belangenloos hun stinkende best deden om er een sprankelend evenement van te maken. Dank ook, natuurlijk, aan alle deelnemers die zo ruimhartig hebben gedoneerd en met elkaar zorgden voor een opbrengst van maar liefst 1300 euro.
De dag begon om 9.15 uur met een praatje van mij over het doel van de actie met aansluitend de aansprekende -brok in de keel- filmreportage over Peter Kapitein en Alpe d'HuZes (TV Gelderland; 6 min.). Vervolgens ging iedereen enthousiast aan de bak met Pilates, Body Aerobics, Kick Fun en met de zes uur durende Spinning Marathon. Viel achteraf niet tegen, die marathon, vond ik zelf, te meer daar ik mij alle zes de uren (5.12 uur netto) behoorlijk uit de naad heb gefietst. Laatste twee uur was Vronie ook van de partij. De supergeslaagde dag eindigde, met gezellig nakletsen, soep en broodjes, om 16.30 uur. Klik hier voor het complete fotoalbum van deze dag. André (JdR) belde nog vanuit Mallorca met de vraag hoe het was gegaan. Ik kon niet nalaten tegen hem óók nog even over mijn blessure (aan de lies) te zeuren. Reactie van André: "Op 5 juni heb je al na een paar beklimmingen overal pijn. Wat doet zo'n pijntje aan de lies er dan nog toe?" Gelijk heeftie!

Spannend! (>33km>>4740km)

Gisteren voor het eerst deze maand weer gespind. Bij Jos. Dat is onze vaste donderdagavond spinninginstructeur die altijd voor gezellige etentjes zorgt en volgende week gaat trouwen. Spannend!
En raad eens wat? Ik heb opnieuw last van mijn blessure aan mijn linkerlies (voortvloeiend uit mijn bilblessure). Gatver! En dat terwijl ik eergisteren zonder enige pijn nog een fel 33 km buitenritje heb gescoord. Ik probeer nu voor volgende week nog een peut te charteren die mij snel weet op te kalefateren. Spannend!
De blessure komt slecht uit want voor morgen staat de spinningmarathon in sportcentrum Jack Slagman op het programma. Het idee is dat ik een inleidend wervend Alpe d'HuZes praatje hou en vervolgens met zoveel mogelijk deelnemers zes uur achtereen ga spinnen. Met nog enkele andere aktiviteiten zal heel het sportcentrum in het teken staan van de sponsoraktie. Dank aan Floor en Tanja. Hoe zal het gaan? Spannend!
Eergisteren ook een intervieuw gehad wat gaat leiden tot een Alpe d'HuZes artikel volgende week in de Voorburgse Courant. Spannend!
Het belangrijkste is dat er met de spinningmarathon (en misschien dankzij het artikel) nog veel geld wordt opgehaald voor dat ene en enig belangrijke doel, de KWF Kankerbestrijding. Ben heel benieuwd. Allerspannendst!

Leve Mallorca (>534km>>4707km)

Om maar 's met de deur in huis te vallen: vandaag was het supermaandag, de dag dat ik helemaal werd bevrijd van mijn bilblessure, die mij de afgelopen week vooral mentaal in gijzeling hield. Met onze mede-Mallorca-gangers Kees en Leo en onwaarschijnlijk mooi weer reden we deze 2e Pinksterdag de DTC Batavus Veluwetocht (108 km). Van alle pijntjes bevrijd was ik deze rit in supervorm met, na de koffiepauze, een gemiddelde snelheid van 33 km/u. Niet eerder dit seizoen heb ik zó lekker gereden! Dat smaakt naar meer, het liefst op een donderdag ergens begin juni.

Het wordt deze aflevering trouwens helemaal zo'n tenenkrommend positief gestemd verhaaltje want nu ga ik vertellen over onze, sorry, geweldige Mallorca belevenis. Ik kan er niet omheen: met JdR Cycling (dank je wel Andre en Alain) heb je op Mallorca een superverzorgde fietsvakantie, met leuke mensen, goede organisatie en begeleiding, prachtige routes, klasse-hotel en lekker eten. Maandag de eerste rit van 114 km naar Petra. Stayerend achter de gehuurde motorscooter van Marion (vrouw van Leo) werd nog even de recordsnelheid van 60 km/u bereikt. Op de rit van dinsdag werden we vergezeld door John Knoops en consorten uit Mierlo/Helmond. Samen met de vijf Veghelse vrienden werd deze 100 km-rit daardoor een gezellig Brabants gebeuren. Harald moet zelf nog maar eens vertellen hoe hij vorig jaar letterlijk op zijn sokken de finish bereikte van La Marmotte. Voor woensdag stond de Koninginnerit gepland naar de Puig Major, de hoogste berg van Mallorca. Helaas, helaas moest ik deze beurt voorbij laten gaan omdat mijn bilblessure begon op te spelen en ik ook nog pijn kreeg aan mijn knie. Op advies van André kwam ik terecht bij Rudy Jongen, masseur en fysiotherapeut (uit Boxmeer). Wie maar niet van zijn of haar fietsblessure af kan komen, raad ik aan onmiddelijk deze fenomenale, gespecialiseerde wielrennermasseur te consulteren. Succes (bijna) gegarandeerd. Rudy had direct gezien dat mijn bekken scheef stond. In no time had hij de boel weer recht en kreeg ik een helende massage. Vanaf dat moment ging het met mijn blessure weer rap bergopwaarts.
Donderdag kregen we bezoek van de Alpe d'HuZes mede-stijders Chris en Gwen (Team Healthwinners). Met hen en de groep werd o.a. de 5,5 km klim naar Randa Cura ondernomen (ritafstand 102 km). De vrijdag was voor Palma, een stad die qua sfeer de vergelijking met Barcelona gemakkelijk kan doorstaan. Zaterdag, o.l.v. Alain, werd onze vierde en laatste rit verreden, opnieuw naar Randa Cura om de nodige klimkilometers in de benen te krijgen. Met steun van Linda, Jaap en John (dankjullie wel) heb ik de klim naar Randa Cura nog maar een keer extra gedaan (ritafstand 109 km). In Frankie's la Terrazza vierden we onze laatste avond en namen we afscheid van een fantastische week Mallorca. Tot volgend jaar! Klik hier voor alle foto's.

Gemengde gevoelens (>52km>>4173km)

Zojuist belde Edwin van der Molen, die ik had ontmoet bij de eerste Alpe d'HuZes deelnemersbijeenkomst in november en die toen vertelde over zijn zus Marja en over de geweldige manier waarop zij strijd heeft gevoerd tegen borstkanker. Het aangrijpende verhaal van Edwin en Marja kun je lezen door hier te klikken.
Edwin belde overigens om te vragen of ik nog shirtjes nodig had voor de spinningmarathon (op 17 mei) én om te melden dat ik -wat ik nog niet wist- met mijn weblog in het meinummer van 'Fiets' sta en daarmee (moet niet gekker worden) nota bene een mobiele telefoon heb gewonnen óók nog 's een keer.
En omdat ik met deze uitverkiezing natuurlijk erg in mijn nopjes was, begon ik ook tegen Edwin over mijn blessure te zeuren. Terwijl hij geduldig luisterde, informeerde ik terloops naar zijn zus Marja. Hij vertelde dat bij haar opnieuw uitzaaiïngen zijn geconstateerd. Terwijl ze zo ontzettend graag wilde, zal Marja op 5 juni niet meefietsen, waarbij Edwin vertelde dat het nog erger is dan dat. In één klap besef ik de belachelijkheid van mijn blessurepijntjes en de harde, slopende realiteit en volstrekte oneerlijkheid van die vreselijke ziekte kanker en weet ik dat mij maar één ding te doen staat en dat is gewoon zonder gezeur die berg oprijden, voor mijn zus, voor Marja, voor Peter en alle anderen en moet ik tot die tijd dóórgaan om te proberen zoveel mogelijk geld op te halen voor de KWF Kankerbestrijding, want daarom gaat het bij Alpe d'HuZes en nergens anders om!
Over een paar uur vertrekken we naar Mallorca. Met gemengde gevoelens..

Maandrapportage april (apr.>904km; t/m apr.>>3954km)

Stel: ik zat níet te balen van mijn opgelopen blessure, dan zou ik hier over de afgelopen maand april een jubelverhaal vertellen, ongeveer als volgt.
In tegenstelling tot vorige maand heb ik het geplande km-aantal (van 700km) met ruim 200 km overschreden. Het spinnen is er deze maand bij ingeschoten, namelijk bijna 5,5 uur tegenover de geplande 8 uur. De totale trainingstijd over april bedraagt ruim 41,5 uur en dat is toch maar mooi 5,5 uur méér dan het geplande urenaantal. Daar komt bij dat ik in april 7 x naar de sportschool ben geweest voor krachttraining (versterking rug- en buikspieren). De totale trainingtijd (wegtraining + spinnen) vanaf november is opgelopen tot 222 uur. In 25 weken (vanaf 1 november) heb gemiddeld 8,5 uur per week getraind.
Met nog één maand te gaan heb ik nog ca. 550 km te fietsen om het geplande totaal aantal van 4500 km te bereiken. Een piece of cake zou je zeggen. Voor spinning staan de komende maand 10 uur gepland. Dat ga ik zeker niet halen. Maar da's pas de problème!
Klik hier en zie het schematisch overzicht van alle maandrapportages.

Helaas... nu zit ik dus opgescheept met een vervelende blessure. Inmiddels weet ik dat het gaat om de aanhechting van een spier boven in de linkerbil, die door overbelasting eergisteren tijdens de Steven Rooks Classic, geïrriteerd is geraakt. Bij aanspanning van de spier trekt de pijn door naar de quadriceps (of zoiets). Het beste zou zijn om de geïrriteerde spier een weekje rust te gunnen. Met het oog op Mallorca denk ik niet dat dit gaat lukken. We zullen zien.
Zorgelijker is m'n rug. Tijdens de Steven Rooks Classic had ik er de hele dag ongelooflijk veel last vast. Het lijkt erop dat alle buik- en rugspieroefeningen van de afgelopen maanden me niets hebben opgeleverd. Ik weet niks anders te bedenken dan er maar het beste van te hopen.

Geblesseerd! (>162km>>4121km)

Gisteren met de trein (2.45 uur) naar Maastricht, vanaf Utrecht samen met Leo. Om 9.40 snel op de fiets naar de startplaats van de 160 km Steven Rooks Classic. Klokslag tien vertrekken we. Direct vanaf het begin wordt er veel te hard gereden. Mijn hartslag loopt een paar keer op tot 170 slagen per minuut. Met een forse wind tegen moet ik telkens weer sprinten om bij de groep te blijven. Mijn benen doen zeer. Ik haak af. De groep verdwijnt uit het zicht. De rest van de dag rijd ik alleen. Met wazige blik ploeg ik mij door het Ardense land. Heuvel op, heuvel af. De pijn in mijn rug wordt steeds heftiger. Steeds moet ik van de fiets af om mijn rug te rechten. Mijn linkerheup gaat ook steeds meer pijn doen. Het wordt min of meer een lijdensweg, ook al omdat het koud, buiïg weer is (waar ik zo langzamerhand de balen van heb) en omdat het gewoon een erg zwaar parcours is, met La Redoute en de Côte de Drolenval als zwaarste beklimmingen. Om 10 voor 6 bereik ik koud, nat en verwilderd, toch nog de finish. Prompt staat Leo voor mijn neus en houdt mij een grote puntzak voor met Belgische frieten plus een biertje. Dat had ik nou net nodig.
En nu ben ik dus geblesseerd aan mijn heup. Met al dat gejakker, koud vanaf de start, heb ik mij ongetwijfeld veel te veel geforceerd. Dat is voor niemand goed, maar voor oude mannen natuurlijk helemaal niet. Stom, stom, stom. Een week rust zou me goed doen, maar we gaan zondag al naar Mallorca, met de bedoeling om keihard te trainen. Als dat maar goed gaat...