Gisteren met de trein (2.45 uur) naar Maastricht, vanaf Utrecht samen met Leo. Om 9.40 snel op de fiets naar de startplaats van de 160 km Steven Rooks Classic. Klokslag tien vertrekken we. Direct vanaf het begin wordt er veel te hard gereden. Mijn hartslag loopt een paar keer op tot 170 slagen per minuut. Met een forse wind tegen moet ik telkens weer sprinten om bij de groep te blijven. Mijn benen doen zeer. Ik haak af. De groep verdwijnt uit het zicht. De rest van de dag rijd ik alleen. Met wazige blik ploeg ik mij door het Ardense land. Heuvel op, heuvel af. De pijn in mijn rug wordt steeds heftiger. Steeds moet ik van de fiets af om mijn rug te rechten. Mijn linkerheup gaat ook steeds meer pijn doen. Het wordt min of meer een lijdensweg, ook al omdat het koud, buiïg weer is (waar ik zo langzamerhand de balen van heb) en omdat het gewoon een erg zwaar parcours is, met La Redoute en de Côte de Drolenval als zwaarste beklimmingen. Om 10 voor 6 bereik ik koud, nat en verwilderd, toch nog de finish. Prompt staat Leo voor mijn neus en houdt mij een grote puntzak voor met Belgische frieten plus een biertje. Dat had ik nou net nodig. En nu ben ik dus geblesseerd aan mijn heup. Met al dat gejakker, koud vanaf de start, heb ik mij ongetwijfeld veel te veel geforceerd. Dat is voor niemand goed, maar voor oude mannen natuurlijk helemaal niet. Stom, stom, stom. Een week rust zou me goed doen, maar we gaan zondag al naar Mallorca, met de bedoeling om keihard te trainen. Als dat maar goed gaat...
