En nu?

En nu? Nu gaan we morgenvroeg eerst maar eens op vakantie. Om te beginnen naar de Dolomieten om net als vorig jaar een paar stevige wandelingen te maken en om de Maratona te rijden, op 29 juni, om aansluitend Nederland Europees kampioen te zien worden ("Der Mannschaft huilt, Nederland herrezen"). Daarna naar Frankrijk voor La Marmotte op 5 juli, 174 km fietsen over de bergen met als apotheose, alsof het nog niet genoeg is geweest, de voor altijd blijvende uitdaging, de Alpe d'Huez. Ik heb er nu al zin om die berg helemaal te vermorzelen.
Daarna in de Provence nog twee weken even helemaal niets doen ...

Foto-album Alpe d'HuZes-week

Klik HIER en zie alle eigen foto's van de Alpe d'HuZes-week, juni 2008!
Méér foto's zien en via verslagen meegenieten van een schitterende week en een prachtige dag? Ga dan naar dé Alpe d'HuZes site http://www.opgevenisgeenoptie.nl/.

Terugblik op een geslaagde onderneming

Op 29 augustus 2007 mailde ik Emile Jansen, deelnemercoördinator, dat ik mij definitief wilde aanmelden voor deelname aan Alpe d'HuZes 2008.
Het was het begin van onzekere, maar vooral uitdagende onderneming, die iets meer dan negen maanden zou gaan duren. Op twee fronten moest ik aan de slag: 1) Allereerst was het 'all hands on deck' om vóór 1 oktober het minimaal benodigde sponsorbedrag van € 2500 bijeen te brengen, waarbij ik aansluitend voor de opgave stond om in een half jaar tijd de overeengekomen inspanningverplichting voor een sponsoropbrengst van minimaal € 8888,88 waar te maken. 2) In de tweede plaats moest ik natuurlijk gaan trainen, trainen en nog eens trainen om uiteindelijk op 5 juni zeven keer die berg op te kunnen fietsen. Hoe is het mij, achteraf gezien, allemaal bevallen?

Wat de sponsoring betreft wilde ik vóór alles eerst zekerheid hebben over die eerste € 2500. Dus benaderde ik daarvoor drie "bevriende" bedrijven: Van Herwerden Wielersport (zit bij ons om de hoek; ik ben er een zeer tevreden klant), Sportschool Exercise (ben al jaren met veel plezier lid) en JdR Cycling (organiseert heerlijke fietsvakanties op Mallorca). Tot mijn blije verrassing reageerden ze alledrie positief en had ik zo in één klap € 3000 bij elkaar. Het zou niet moeilijk zijn om met een paar mooie brieven enkele grote bedrijven zover te krijgen om voor het goede doel ruim in de beurs te tasten, ... dacht ik. Hiervoor verzond ik in het najaar héél veel brieven naar allerlei soorten bedrijven. Allemaal zonder resultaat. Op veel van die brieven moet ik nóg antwoord krijgen. Veel bedrijven waren wel zo beleefd om mijn anderhalf kantje lange brief op een keurige manier af te doen. Daardoor weet ik dat het geen enkele zin heeft om bedrijven zomaar te benaderen. Ze worden onderhand gek van de stortvloed aan bedelbrieven voor het goede doel die ze over zich heen krijgen (soms wel tientallen brieven per week). De grotere bedrijven hebben bovendien een (meerjaren) sponsorbeleid, op welke basis het sponsorbudget al minstens een jaar tevoren is toegedeeld. Als eenvoudige jongen kom je daar echt niet meer tussen.
Dus werd het bikkelen om toch nog een paar bedrijven warm te krijgen voor een sponsorbijdrage. Uiteindelijk heb ik dat slechts via "netwerken" voor elkaar gekregen en dan nog vooral dank zij alle inspanningen van André Collavino van JdR Cycling. De les die ik heb geleerd is simpel: benader een bedrijf zo persoonlijk mogelijk, het allerliefst vanuit een reeds bestaande (zakelijke) band. Vertel enthousiast je verhaal en wel zo dat mensen het jou "gunnen" dat de actie een succes wordt, waar zij daarom graag aan willen bijdragen. En bij onvermijdelijke tegenslagen steeds voor ogen houden ons belangrijkste motto "Opgeven Is Geen Optie". Aldus heb ik via bedrijven een sponsorbedrag opgehaald van € 5600. Daar is bijgekomen een opbrengst van € 1300 van de Spinningmarathon bij Sportschool "Jack Slagman" en een opbrengst van € 3615 (voorlopige totaal opbrengst € 10.515) via donaties van familie, vrienden, buren, bekenden en collega's. Gebleken is dat vooral mijn weblog, die gaandeweg heel veel lezers trok, heeft gezorgd voor de relatief hoge opbrengst in de categorie 'familie en relaties'. Begonnen als complete internet-nerd heb ik het overigens onwijs leuk gevonden een eigen site en weblog op te bouwen en bij te houden.

Dan wat de training betreft. Met als basis mijn computer-geregistreerde traininggegevens van vorig seizoen, mijn eerdere Marmotte-ervaring, het topsport-medisch onderzoek van Guido Vroemen, de adviezen van Sportschool Exercise en met behulp van de Fietscoach (bijlage "Fiets") had ik een min of meer compleet trainingsplan uitgewerkt. En ik moet zeggen: ik heb er zeer veel baat bij gehad. Het is gewoon erg handig als je (per maand) weet hoeveel kilometers je hebt te fietsen en hoeveel tijd er aan spinnen en krachttraining besteed moet worden. Door je trainingsdoelen per maand vast te stellen (en niet per week) blijft het geheel overzichtelijk en kun je je bovendien wat meer flexibiliteit in de uitvoering veroorloven. Klik HIER als je mijn Trainingsplan nog eens wilt bekijken of scroll naar mijn bericht van 29 mei waar ik de verrichte trainingsarbeid vanaf 1 november 2007 heb gespecificeerd. Mijn conclusie: Met 5000 traningskilometers op de weg, waaronder een paar grote 250-km toertochten en een weekje klimmen in de bergen (of een paar wekenden in de heuvels), met daarnaast een paar keer per week spinnen op de sportschool (m.i. zeer effectieve, maar helaas erg onderschatte trainingsmethode) en krachttraining in de zaal (versterking bovenlijf, m.n. rug en buik) is het goed te doen om zeven of acht keer de Alpe d'Huez op te rijden.

Tenslotte het allerbelangrijkste.
Terugblikkend op de hele periode heb ik heel veel plezier beleefd aan het trainen, aan het fietsen in Limburg, Sauerland en op Mallorca, Ronde van Vlaanderen, noem maar op, tot en met de superklimdag op 5 juni. Ook heb ik mij met onverwacht veel enthousiasme ingezet voor de sponsorwerving en vind ik het geweldig dat we met elkaar het onhaalbaar geachte wereldrecordbedrag van meer dan drie miljoen euro bijeen hebben gefietst.
Maar toch zal ik als meest waardevolle ervaring vooral blijven koesteren hoe goed het voelt om echt iets voor een ander te kunnen betekenen, hoe goed het voelt om daar zoveel warmte, kracht en inspiratie voor terug te krijgen, hoe goed het voelt om dat gevoel met anderen te kunnen delen, dat enige, echte, onaantastbare, super-de-luxe Alpe d'HuZes-gevoel!

In de wolken

Als je dan uiteindelijk om tien voor acht boven op de top van de Alpe d'Huez voor de zevende en laatste keerde finish passeert, en je hartstochtelijk wordt toegejuicht door een menigte toeschouwers en je wordt omhelst door Vronie en vervolgens door Bart, André, Wim, Peter Kapitein en door nog een stuk of wat onbekende bewonderaars, dan word je overvallen door een wel zeer groot en glorieus gevoel van welbehagen. Dan raak je van verrukking compleet buiten jezelf. Dan wordt je ook van binnen dus echt wel heel erg blij. Dat stralende, triomfantelijke gevoel, dat helemaal in de wolken zijn, dat heb ik nog een paar dagen vast kunnen houden, gelukkig. Inmiddels ben ik weer geland, met beide benen op de grond, ook gelukkig!
Dezelfde avond hebben we het overwinningsmaal genoten en met veel drank overgoten in ons favoriete pizza-restaurant. Heerlijk. Dezelfde nacht vertrokken André en Wim weer naar Nederland. Helaas. De laatste dag, vrijdag, terwijl Vronie en Bart nog een paar colletjes verschalkten, werd ik onverwachts door Jan Willem van de AD op een telefonisch interview getracteerd. Het werd een leuk gesprek, uitmondend in een aansprekend artikel in de zaterdag-krant - Haagse editie.
De rest van de dag stond in het teken van de grande barbecue en het afsluitende, grandioze dansfeest. Stel het je voor: honderden mannen en vrouwen, maandenlang op een houtje gebeten, gebonden aan ultra-strenge trainingsschema's en sportdiëten, het ultieme doel gehaald, niks hoeft meer, alles mag, die meute, die massa, overspoeld door drank en ophitsende rockmuziek, die komt tot een onvermijdelijke, geweldige ontlading, die gaat natuurlijk, dat kan toch niet anders, volledig en integraal uit haar dak!


Kortom, het was die laatste avond best gezellig daar in die Grote Tent op de camping.












De volgende ochtend, op zaterdag, reden we net zoals we waren gekomen weer terug naar huis.
Bij het inrijden van de straat ("Nee, hè..") had ik het al gezien, de hele voortuin vol met om je te schamen zoveel ballonnen en slingers en vlaggen, alles in de kleur oranje. Met bloemen, nog meer bloemen, sms-jes, e-mails, telefoontjes en op zondag een spontaan te mijner ere inderhaast georganiseerd burenstraatfeest werd onze Alpe-d'HuZes-super-feest-week op sublieme wijze afgesloten.

De Grote Dag

Die nacht sliep ik opnieuw uitstekend. Half vier de wekker. Zachtjes opgestaan, rekoefeningen, melk in de pan en op de electrische plaat, koffie zetten. Neus buiten de deur, hmm.. droog en niet koud! Wielerkleding aan, voor de zekerheid toch maar een extra hesje - en overschoenen. Hele fornuis onder de overgekookte melk. Lijf insmeren met uierzalf, brood en koek smeren, lekker dikke Brinta-pap eten, daarna rijstevla, dan nog brood erbij proppen en koffie slurpen. Dus was ondertussen iedereen wakker en waren Bart, André, Wim en Vronie al gauw druk in de weer om mij op tijd de deur uit te krijgen. Geen tijd meer om in te rijden.
Om acht minuten over vijf gaf Peter Kapitein het startschot. De meute ging op weg voor de eerste klim. Die eerste liep niet niet geweldig. Mijn hartslag vloog te snel omhoog, tot boven de 160 HR. Ook vanwege m'n winterjack had ik het al gauw veel te warm. De eerste klim ging in 01:24:18 met een gemiddelde HR van 151 (kcal 1311). Vlug suisde ik naar beneden, in 20 à 25 min. Beneden aangekomen stond ik half bevroren hevig te bibberen van de kou. Voor die overmatige afkoeling, die in de afdaling ontstaat als de rijwind door je natte kleding blaast, zou ik de hele dag geen goede oplossing vinden. Anderen, met motorpak en integraalhelm, hadden zich overduidelijk beter op de afdaling voorbereid.
Met brood van Bart, gelletje, gevulde bidon en goede moed begon ik opgewekt aan de tweede ronde. In 01:24:08 en met een gemiddelde hartslag van 144 (kcal 1204) kwam ik boven. Opnieuw snel naar beneden en na verzorging door Bart weer op weg naar boven. Deze keer met begeleiding van André. Halverwege: lekke band. Zonder omhaal verwisselde André zijn wiel met het mijne en kon ik in no time mijn weg vervolgen. André zou hierna nog drie keer samen met mij naar boven rijden. Deze derde en ook de vierde beklimming kende, behoudens dreigende kramp, verder geen problemen en gingen in resp. 01:24:56 (HR 145; kcal 1250) en 01:26:10 (HR 142; 1211kcal). Heel verrassend stond John van Herwerden boven aan de finish op me te wachten, héél erg leuk natuurlijk. De vijfde beklimming, samen met Vronie, ging ronduit moeizaam. Dat blijkt ook wel uit de tijd die ik er over deed, 01:35:08 (HR 139; kcal 1323). De voorlaatste klim duurde voor mijn gevoel erg lang, maar was sneller dan de vijfde, namelijk 01:32:28 (HR 136; kcal 1232).
Ondertussen was het gaan regenen. Dus dat betekende voorzichtig manoevreren in de afdaling. Ik zag onderweg dat Leo zijn doel had bereikt en het met zes beklimmingen voor gezien hield. Koud en doorweekt bereikte ik ons huisje, waar we vanwege de regen hadden afgesproken. Onder het aantrekken van droge kleding bespraken we de mogelijkheid van een achtste beklimming. Ik voelde dat ik het fysiek moest aankunnen, maar dat het waarschijnlijk in de tijd niet haalbaar zou zijn (20.00 uur laatste startmoment). Al gauw werd de knoop doorgehakt: de zevende klim zou tevens de laatste worden. De laatste beklimming vorderde gestaag. Wel begon mijn rug te protesteren en ook begonnen de pezen van mijn knieën en de kuitspieren zeer te doen. Op het laatst was ik toch nog fit genoeg om naar de finish toe te versnellen en kwam ik uit op een tijd van 01:35:07 (HR 126; kcal 1175).

Oh, wat een week! (>74km>>5020km)

In de bejaarde Citroën Xantia van Bart, die ons de hele verdere trip zijn trouwe diensten zou blijven bewijzen (die auto bedoel ik), vertrokken we zaterdag, 31 mei, om 8.40 uur goedgemutst en volgeladen, met drie fietsen achterop, naar Frankrijk. Het was een zonnige en warme dag. Om 20.00 uur arriveerden we op Camping la Cascade (tegenover La Piscine aan de voet van de Alp). Daar namen we onze intrek in huisje Grand Confort nr. 119. Viel echt niet tegen, ook al moesten we het zonder lakens stellen. Zondag vroeg uit de veren, uitgebreid ontbijt, in de middag met aangenaam bewolkt weer met z'n drieën lekker fietstochtje gemaakt tot aan het stuwmeer van Allemont (44 km). 's Avonds pasta in de Grote Tent op la Piscine, waar voorzitter Coen zijn eerste briefing hield. Met Leo en Marion, die verbleven in een huisje op Camping La Colporteur, de rest van de avond doorgebracht. Maandag regen, regen, regen, dus dat werd lanterfanteren met een boekkie en een beetje ronddolen in de Casino-supermarkt. Het zag er blauw van alle Alpe d'HuZes-petjes.

Na het avondeten in de Grote Tent werd weer naar het hoogtepunt toegewerkt: de dagelijkse briefing van Coen over het thema veiligheid, over het weer, de wielerkleding, de jarigen, de catering, de bike-chips, over Alpe d'HuZUS en over nog veel meer. De woorden van Coen missen hun uitwerking nimmer en droegen weer volop bij aan het hand over hand toenemende massale verbroederingsgebeuren. Beetje klef werd het soms wel, moet ik toegeven.
Dinsdag weer vroeg uit de veren voor een heerlijke ochtend-Capuchino met krantje op het zonovergoten terras van Café de Paris. Daarna de langverwachte wielerkleding ophalen en passen en weer ruilen, net zo lang tot alles goed was. Die middag nog even rondgefietst tot het opnieuw begon te regenen. Tot dan toe had ik nog maar weinig meters bergop gefietst, ook vanwege m'n blessure. Leo daarentegen, was al drie keer de Alp opgefietst. En omdat het de laatste klim helemaal niet liep, heeft hij bij de plaatselijke fietsenboer nog gauw even een spiksplinternieuwe, haast niks wegende Look-fiets gekocht. Het vertrouwen was direct helemaal weer terug.

De woensdag, the day before, stond geheel in het teken van Alpe d'HuZUS. Het idee was dat alle partners (meest vrouwen) van de renners (meest mannen) ook een keer of meer naar boven zouden fietsen. Het werd een geweldige happening. Vronie deed natuurlijk ook mee en kwam als negende (van de 40) over de finish.
André en Wim waren die ochtend, na een nacht doorrijden, bij ons gearriveerd. Anré kon het niet laten stante pede zijn fiets in elkaar te zetten om met Vronie mee naar boven te rijden. Dat zou hij nog vaak gaan doen.

Duizend maal dank!

Zóveel indrukken, zóveel topervaringen, zóveel sfeer, warmte en enthousiasme, daar zijn geen woorden voor. Dus begin ik er ook niet aan een verslag te maken van wat een fantastische Alpe d'HuZes week is geworden met als hoogtepunt, hoe kan het anders, de grote dag der beklimmingen op 5 juni. Dus verwijs ik naar het foto-verslag dat je bereikt door hier te klikken.

Toch wil ik proberen in enkele afleveringen 'iets' over te brengen van onze belevenissen.
Om te beginnen wil ik mijn dank overbrengen. Duizend maal dank aan André, Bart, Wim en Vronie. Zij hebben er op 5 juni met z'n vieren als één team voor gezorgd dat ik heel de dag ben doorgekomen. André heeft 4,5 keer met me mee geklommen, zijn achterwiel afgestaan toen ik lek reed, proviand en extra kleding naar boven gefietst en mij onderweg gecoached ("niet te hard Eric ... één tempo aanhouden ... ga door, gaat goed zo"). Bart (mental coach) is de hele dag aan de voet van de berg gebleven om te zorgen voor nieuw proviand, voor droge kleding, voor vulling van de bidons en voor opbeurende teksten. Wim zorgde voor overall assistentie en is een paar keer heen en weer met de auto gereden. Vronie is een klim meegefietst en was verder in algemene zin mijn steun en toeverlaat. En daarnaast werden wij als renners bij start en finish en overal langs de weg elke keer weer opnieuw hartstochtelijk toegejuicht door vrolijk uitgedoste super-enthousiaste toeschouwers, de hele dag door.

Missie volbracht

Lieve vrienden, het is gelukt: zeven keer Alpe d'Huez. Velen hebben het 'live' kunnen volgen op http://www.opgevenisgeenoptie.nl/. Zóveel warme reacties heb ik gehad! Niet te geloven gewoon! Natuurlijk probeer ik iedereen persoonlijk te bedanken voor alle steun en lieve woorden. Het was geweldig!