In de bejaarde Citroën Xantia van Bart, die ons de hele verdere trip zijn trouwe diensten zou blijven bewijzen (die auto bedoel ik), vertrokken we zaterdag, 31 mei, om 8.40 uur goedgemutst en volgeladen, met drie fietsen achterop, naar Frankrijk. Het was een zonnige en warme dag. Om 20.00 uur arriveerden we op Camping la Cascade (tegenover La Piscine aan de voet van de Alp). Daar namen we onze intrek in huisje Grand Confort nr. 119. Viel echt niet tegen, ook al moesten we het zonder lakens stellen. Zondag vroeg uit de veren, uitgebreid ontbijt, in de middag met aangenaam bewolkt weer met z'n drieën lekker fietstochtje gemaakt tot aan het stuwmeer van Allemont (44 km). 's Avonds pasta in de Grote Tent op la Piscine, waar voorzitter Coen zijn eerste briefing hield. Met Leo en Marion, die verbleven in een huisje op Camping La Colporteur, de rest van de avond doorgebracht. Maandag regen, regen, regen, dus dat werd lanterfanteren met een boekkie en een beetje ronddolen in de Casino-supermarkt. Het zag er blauw van alle Alpe d'HuZes-petjes.
Na het avondeten in de Grote Tent werd weer naar het hoogtepunt toegewerkt: de dagelijkse briefing van Coen over het thema veiligheid, over het weer, de wielerkleding, de jarigen, de catering, de bike-chips, over Alpe d'HuZUS en over nog veel meer. De woorden van Coen missen hun uitwerking nimmer en droegen weer volop bij aan het hand over hand toenemende massale verbroederingsgebeuren. Beetje klef werd het soms wel, moet ik toegeven.Dinsdag weer vroeg uit de veren voor een heerlijke ochtend-Capuchino met krantje op het zonovergoten terras van Café de Paris. Daarna de langverwachte wielerkleding ophalen en passen en weer ruilen, net zo lang tot alles goed was. Die middag nog even rondgefietst tot het opnieuw begon te regenen. Tot dan toe had ik nog maar weinig meters bergop gefietst, ook vanwege m'n blessure. Leo daarentegen, was al drie keer de Alp opgefietst. En omdat het de laatste klim helemaal niet liep, heeft hij bij de plaatselijke fietsenboer nog gauw even een spiksplinternieuwe, haast niks wegende Look-fiets gekocht. Het vertrouwen was direct helemaal weer terug.
De woensdag, the day before, stond geheel in het teken van Alpe d'HuZUS. Het idee was dat alle partners (meest vrouwen) van de renners (meest mannen) ook een keer of meer naar boven zouden fietsen. Het werd een geweldige happening. Vronie deed natuurlijk ook mee en kwam als negende (van de 40) over de finish.André en Wim waren die ochtend, na een nacht doorrijden, bij ons gearriveerd. Anré kon het niet laten stante pede zijn fiets in elkaar te zetten om met Vronie mee naar boven te rijden. Dat zou hij nog vaak gaan doen.
