'De vis wordt duur betaald' (>138km>>4878km)

Gisteren lekker in het avondzonnetje gegeten op het terras van eetcafé de Bijlen in Leiden. Samen met mijn jongste zoon Stefan. Onderwerp van gesprek: tóch weer mijn heupblessure! Dat kwam omdat ik mij net daarvoor had afgebeuld, naar Zandvoort en weer terug, in een 101 km lange D2-training (waarbij je continue een flinke druk op de pedalen houdt), ook bedoeld als test voor mijn heupblessure. Gevolg: een heftige pijnreactie in heup, bil en lies. Dus dat vertelde ik aan Stefan met daarbij het verhaal dat ik sinds een paar dagen bij de fysiotherapeut loop, die heeft geconstateerd dat de blessure wordt veroorzaakt door een verwringing van het SI-gewricht (mogelijk ten gevolge van een valpartij) en dat de fysiotherapeut goede hoop heeft dat de blessure kan worden verholpen door een intensief oefenprogramma, bedoeld om weer enige bewegelijkheid in het linker SI-gewricht terug te brengen. "Denk jij óók dat mijn blessure zo op tijd over is", vroeg ik hoopvol aan Stefan? En alleen al omdat ik al meer dan vier jaar zijn studie geneeskunde betaal, rekende ik natuurlijk op een bevestigend antwoord. Reactie van Stefan: "Ik weet niet of die oefeningen veel zin hebben. Het SI-gewricht zit met banden en kapsels zó stevig vast, dat je dit niet met een paar oefeningen zomaar soepel krijgt". "Maar wat is dán de oplossing?", was natuurlijk mijn volgende vraag. "Pa, je bent een oude man", zei Stefan en hij vervolgde "Als wie dan ook van jouw leeftijd zó intensief traint, dan krijg je vroeg of laat onvermijdelijk met blessures te kampen. Je gewrichten, je hele gestel, het heeft de veerkacht niet meer om zo'n intensieve trainingsbelasting goed op te vangen. Accepteer je beperkingen". Het spreekt vanzelf dat ik de wijsheden van deze jonge blaag niet zomaar kan accepteren. Dus gaat deze oude man op 5 juni onder het motto 'Op Hoop van Zegen' die 7 beklimmingen gewoon even doen en wel als volgt: 1) ik ga heel trouw en heel intensief (8x per dag) alle voorgeschreven oefeningen doen, 2) ik stop accuut met trainen en gun mijn lijf de resterende twee weken rust (alleen nog heel rustige herstelritjes) en 3) ik zorg ervoor dat ik op 5 juni een volle strip pijnstillers op zak heb.
Waarom? Omdat ik alle sponsors en alle buren, vrienden en familie die allemaal zo royaal hebben bijgedragen niet in de kou wil laten staan, maar bovenal omdat ik in solidariteit met mijn mede-strijders natuurlijk blijf vechten voor het goede doel. Opgeven is Geen Optie!