Geschoren benen

Als ik fiets, dan loopt mijn neus. Dat zie je niet alleen bij mij, maar bij iedereen in het peleton. In het begin van mijn zogenaamde carriëre volgde ik met open mond de onnavolgbare verrichtingen van de geoefende snuiter: met de wijsvinger tegen de zijkant van de neus, werd het snot met één heftige snuitbeweging door het andere neusgat geperst en onder de arm door feilloos op straat gekwakt. Als ik dát toch eens zou kunnen, dacht ik dan. Maar telkens als ik die door mij zo bewonderde snuittechniek wilde uitproberen, droop het snot in slierten langs mijn kin en op de mouw. Inmiddels draai ik mijn hand er niet meer voor om en houd ik, met mijn super-snuittechniek, schijnbaar achteloos de neusgaten vrij.
Genoeg om het volle respect van de groep af te dwingen is het echter niet. Daarvoor is nodig dat je je ook conformeert aan de strenge mores van het peleton toerrijders. Een tasje met reparatiespullen onder het zadel kan gewoon écht niet meer. Een fietspompje op de fiets? Is absoluut not done en hoort samen met de andere spullen in de achterzak van je wielershirt. En dan het allerergste: fietsdopjes op de ventielen. Haal ze er gelijk maar af, want je rijdt ermee voor joker. En nu sinds deze week de warmte terug is in het land en dus het blote benenseizoen is begonnen, zie je dat in het peleton massaal het scheermes weer ter hand is genomen om ook wat de benen betreft de vergelijking met de echte profs te kunnen doorstaan. Al die uiterlijkheden, inclusief de geschoren benen, zijn er alleen voor de show. En nou komt het rare: ik doe er volop en ongegeneerd aan mee!