Maandrapportage februari (feb. 714km>>2401km)

Afgaande op de cijfers was februari een prima maand. Met een totaal van 714 km heb ik 114 km méér gereden dan gepland. In vier maanden (november t/m februari) heb ik nu in totaal 2401 wegkilometers afgelegd. Dit betekent dat ik in een tijdsbestek van iets minder dan 3 maanden nog minstens 2100 km heb te gaan. Moet kunnen!
De geplande 12 uur spinnen heb ik niet gehaald. Ik ben op 10,5 uur blijven steken. Daar staat tegenover dat ik (onverwacht) veel meer aan krachttraining in de zaal heb gedaan (overigens houd ik geen tijdregistratie krachttraining bij). Spin- en weguren opgeteld, heb ik over februari in totaal 138 uur getraind, d.w.z. gemiddeld 9,5 uur per week. Klik hier voor een samenvattend overzicht.
De cijfers overziende is er zo op het oog niets aan de hand. Echter heb ik niet het gevoel dat ik door alle training sterker ben geworden. Integendeel, de benen lopen bij minimale inspanning gruwelijk vol en de hartslag krijg ik elke training maar moeizaam omhoog. Mijn leken-diagnose: overbelasting door teveel achter elkaar te trainen. Daarom is mijn idee om te proberen de trainingen méér over de week te spreiden. Met Bart afgesproken om hiervoor eens om de tafel te gaan en een evenwichtig schema uit te kienen. Dat wordt lastig omdat er voor maart maar liefst 850 km op stapel staan, waarvan ik er nog 0 heb gereden. Maar misschien - ik heb dit weekend immers niet gereden - zijn mijn slappe benen geheel en al vanzelf verdwenen en voel ik mij (dankzij de supercompensatie) aan het eind van deze week sterker dan ooit tevoren (keep on dreaming).
M'n gewicht tenslotte. Dat was vanochtend, na een weekend schransen, opgelopen tot 82,5 kg en moet nu omlaag naar 76 kg. Deze nieuwe maand begin ik met lijnen.

Nog even over gisteren.
Mijn jongste zoon heeft ooit op de basisschool (hij was 5) in een toneeluitvoering van een onderwater-sprookje furore gemaakt. Niet door te schitteren in een van de hoofdrollen, maar door de hele voorstelling lang, omhuld door in stroken geknipt groen crêpe-papier, geduldig en in opperste concentratie zachtjes heen en weer te blijven wiegen om zo een onvergetelijke rol neer te zetten als ... zeewier. Daarom veronderstelde ik dat de aangekondigde "theatervoorstelling aan huis" (zie bericht van gisteren) wel zou duiden op een uitvoering door een of meer kinderen of kleinkinderen (zang met blokfluit of misschien wel een goochelshow). Tot mijn verbijstering evenwel, verscheen daar tussen de schuifdeuren ene Joop Keesmaat (voor Louis d'Or genomineerde acteur RO-theater) die me daar maar liefst drie kei-lange gedichten uit de Metamorphosen (nooit van gehoord!) van Ovidius kwam voordragen, uit het hoofd nog wel! En het wonder geschiedde: zijnde een overtuigde cultuurbarbaar heb ik van begin tot eind gefascineerd zitten genieten en ben ik zelfs van plan het boek te kopen. Hoe snobistisch! Waar gaat dat heen?